Κυριακή 1 Απριλίου 2012

ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΛΟΥΜΠΑΓΚΟ

Α) Η ΝΙΤΣΑ


Αχ! Τι σου είναι η Άνοιξη

ξυπνάει τις αισθήσεις

κι οι γέροι ακόμα, εφηβικές

βλέπουνε παραισθήσεις.


Το έαρ την τιμητική

έχουν βεβαίως οι όνοι

μα ο έρως σ’ όλων των θνητών

μες στις καρδιές τρυπώνει.


Ο Jordan μόλις φόρεσε

του Μάρτη το κορδόνι

ο νους του ήταν συνεχώς

στης κλίνης το σεντόνι.


Έριχνε με τρικλοποδιά

τη Νίτσα στο ντιβάνι

κι εκείνη τάχα δύσθυμα:

¨βρε Ιορδάνη φτάνει¨.


Μα θες τα επιπλέον κιλά,

θέλεις η δυσκαμψία

έπαθε η μέση της ζημιά

χώρια η οσφυαλγία.


Κατάκοιτη, ακίνητη

στου πόνου το κρεβάτι

κι ο Ιορδάνης: ¨Νίτσα μου

φταίει το κακό το μάτι¨.


Για δες πώς καταρρίπτονται

παγιωμένοι μύθοι

αφού η νύφη τελικά

την πλήρωσε τη νύφη.


Απούσα όπως φαίνεται

το Πάσχα απ’ την Ξάνθη

στο κομοδίνο θα μετράει

μέσα στο βάζο τ’ άνθη



Β) Ο ΙΟΡΔΑΝΗΣ


¨Το πολλαπλώς εξαμαρτείν

σοφία δεν προδίδει¨

το λέγαν πριν το Μένανδρο

και πριν το Θουκυδίδη.


Αυτό το υπενθύμισε

η Νίτσα στον Ιορδάνη

αφού τον τελευταίο καιρό

το είχε παρακάνει.


Την είχε πάθει ήδη αυτή

στη μέση της τη βλάβη

όμως ο Βαλεντίνος της

πού να το καταλάβει;


Πήρε τη Νίτσα αγκαλιά

όπως το είχε κάνει

στη Λόρεν σε μία σκηνή

παλιά ο Μαστρογιάννι.


Μα έμεινε σαν άγαλμα

ωσάν το Δισκοβόλο

το σώμα έγειρε μπροστά

και τούρλωσε τον κώλο.


Γύρισε η Νίτσα προς αυτόν

που σφάδαζε απ’ τον πόνο

¨το γήρας Ιορδάνη μου

ου γαρ έρχεται μόνο(ν)¨.


Και στο καπάκι ύστερα

του ρίχνει κι άλλη ατάκα

¨το πνεύμα σου είναι πρόθυμο

μα ασθενής η σάρκα¨.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου